Archipelag Anambas znajduje się w najbardziej wysuniętej na północ cześci Indonezji, po środku morza Południowo-chińskiego i jako taki jest bardzo mało popularny a wiele wysp jest zupełnie bezludnych. Tak samo jest z wyspami Tenggeran i Tanak, otoczonymi bujną rafą koralową.  Projektowanie w tak dziewiczym krajobrazie niesie za sobą jeszcze większą odpowiedzialność, z której dobrze zdawaliśmy sobie sprawę zarówno my jako projektanci jak i inwestor. Dlatego największy nacisk nałożono na aspekty ekologiczne i ochronę naturalnego środowiska. Układ funkcjonalny rozbito na kilkadziesiąt niewielkich obiektów – rezydencji i willi hotelowych, które wpisano w zastany krajobraz naturalny. Duże odległości pomiędzy poszczególnymi rezydencjami umożliwiał swobodną migrację zwierząt i umożliwiał zachowanie istniejącego drzewostanu. Większość budynków zlokalizowano bezpośrednio na skałach albo przy piaszczystych plażach, a główny Clubhouse mieszczący także restaurację i bar, połączono z pomostami do których przybijać będą łodzie i wodoloty z gośćmi.  Cały ośrodek działa w obiegu zamkniętym. Energia elektryczna pozyskiwana jest z paneli fotowoltaicznych na dachach budynków, a woda pozyskiwana z morza jest odsalana, wykorzystywana a następnie oczyszczana do stopnia umożliwiającego jej powrót do obiegu. Wysokie rozwiązania technologiczne mają nie tylko zapewniać wysoki komfort i bezpieczeństwo mieszkańców, ale także dbać o to by zużywać jak najmniej energii i nie wpływać na zewnętrzne środowisko. Na całych wyspach zaplanowano nawet restrykcyjną politykę zabraniającą używania jednorazowych elementów plastikowych oraz używanie tylko biodegradowalnych środków kosmetycznych oraz czyszczących.  Ponieważ na samym archipelagu nie ma pozostałości tradycyjnej zabudowy, zaprojektowana architektura jest nowoczesną interpretacją wielu zmieszanych styli basenu morza południowochińskiego. Architekci chcieli by budynki nie imitowały czegoś czego nie ma, ale też by nie stanowiły zupełnie obcej formy w stosunku do rejonu świata w którym się zajmują. Szpiczaste, charakterystyczne dachy oraz podniesienie obiektów na słupach można odnaleźć w większości drewnianej zabudowy Malezji i Indonezji i wynika bezpośrednio z rozwiązań funkcjonalnych związanych z dużymi opadami deszczu oraz wilgotności powietrza. Te elementy obudowano bryłami o jasnym układzie funkcjonalnym, gdzie parter stanowi część związaną z otoczeniem, a piętra są bardziej prywatne i zamknięte. Sama granica zewnętrzna budynku jest jednak zatarta, za pomocą otaczających tarasów i dużych przeszkleń pozwalającym by lokalna roślinność i widoki przeniknęły do środka.